In een documentaire van de KRO/NCRV duikt Teun van de Keuken in de mest, die Nederland al ruim vijftig jaar hoofdpijn bezorgt. Een "bijwerking" van de intensieve veehouderij met grote consequenties. In Horst aan de Maas lijkt dat onder andere te cumuleren in concentraties van mestverwerkingsinstallaties en - fabrieken die miljoenen tonnen mest "verwerken". Denk aan Ashorst in Horst, Willems in America, het Nieuw Gemengd Bedrijf en als klap op de vuurpijl RMS/WindVision, de grootste mestverwerkingsfabriek van Nederland. Zij maken Horst aan de Maas tot het mestputje van Zuid-Oost Nederland.

Sinds het ontstaan van onze intensieve melk- en vleesproductie hebben veehouders er meer van dan ze kwijt kunnen. Pakweg vijftien jaar geleden werd het ei van Columbus gepresenteerd: co-vergisters. In gesloten silo's wordt mest vergist. Dat levert groen biogas op en de overblijvende meststof zou goed zijn voor de export of om uit te rijden over het land.

Maar de co-vergister blijkt onvoldoende bio-gas uit mest te kunnen produceren. Het rendement kan mogelijk opgevoerd worden door bij te mengen met niet alleen bio-afval maar ook niet biologisch afval, in sommige gevallen zelfs chemisch afval. Het gevolg is dat er een vreemde afvaldumping plaats vindt. En ook het residu van de vergisting, met de giftige stoffen, wordt dus geëxporteert of bijvoorbeeld op het land uitgereden als meststof. Met het gevolg dat ongewenste stoffen alsnog in het bio-circuit terecht komen. En een boer die hiermee- ruim gesubsidieerd door de rijksoverheid - in de molen van afvaldumping terecht komt. Het mestoverschot wordt in dit proces niet minder maar meer! De vergisters slurpen subsidie en het blijken ideale apparaten om er allerlei illegale afvalstromen in te laten verdwijnen. 'Een toverdoos', aldus het Openbaar Ministerie.

Kijk hier naar de documentaire van Teun van de Keuken.