03-02-2010 • Hoe word je aanjager en woordvoerder van een actie tegen megastallen en hoe blijf je het volhouden? Met name de laatste vraag wordt mij regelmatig gesteld. Het is bijna een full-time job, waarvoor ik door vrienden en kennissen afwisselend word bewonderd en voor gek verklaard. Voor het geld hoef ik het niet te doen, het levert namelijk niets op. Maar wat is het dan wel dat maakt dat ik iedere keer weer achter de computer kruip en de telefoon pak? Eén van de drijfveren is het toekomstbeeld dat ik heb van een veehouderij die de kwaliteit van het leven van mens en dier en het behoud van de daarvoor onontbeerlijke hulpbronnen centraal stelt. En geen schade toebrengt aan mens, dier, bodem, lucht en water. Ik neem u even mee in mijn toekomstbeeld:
„We zijn met zijn allen tot de conclusie gekomen dat het een schande is wat we met het zo intelligente varken hebben gedaan. Daarom hebben we het teruggefokt naar een robuust en weerbaar dier dat we in beperkte groepen houden, op relatief kleine bedrijven. De varkens kunnen buiten spelen, nesten bouwen en een toiletruimte aanleggen. Staarten en tanden blijven ongeschonden, de dieren krijgen de tijd om groot te worden. We produceren alleen voor de lokale markt en verbouwen het voer op landbouwgronden in de directe omgeving. De mest brengen we terug op deze gronden. Op de daken van de stallen liggen zonnepanelen en -collectoren waarmee elektriciteit en warmte wordt opgewekt. Op de bedrijven werkt de boer samen met gezins- of personeelsleden. Er is tijd en aandacht voor de dieren en de ziektedruk is laag. Het vlees is verrukkelijk, met een eigen karakter en kan worden bereid zonder dat er een laag water op komt drijven. De prijs? Ja, die is een stuk hoger, maar dat is geen probleem. We hebben namelijk met elkaar afgesproken dat we minder vlees eten en er meer voor betalen.”
Te mooi om waar te zijn? Volgens mij niet, ik ga ervoor!

Sonja Borsboom
Woordvoerder burgerinitiatief ‘Megastallen-Nee’

(Bron: Vee & Gewas, 3-2-'10)